سخنرانی شهید مهدی باکری
در صبحگاه لشکر عاشورا
اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
بسم‌الله الرحمن الرحیم
اهمیت نظافت
چند تذکری دارم که در عرض چند دقیقه به خدمتتان عرض می‌کنم. انشاءالله کارهایی که مشخص و به برادران محوّل شده، انجام می‌دهند. البته مطلب زیاد است، منتهی برخی از آنها که اهمیت بیشتری دارند و شدیداً گرفتار آنها هستیم، که مورد تأکید است و انشاءالله باید توجه کافی به این موارد بشود. برادرانی که معتقد به فرمایش پیامبر (ص) هستند که می‌فرمایند: «النظافه من الایمان» و ما باید به آن عمل کنیم، دستهایشان را بلند کنند. [همة رزمندگان دستهایشان را بلند می‌کنند] خوب! یقیناً خداوند این صحنه را مشاهده کرد و شما عزیزان هم همدیگر را دیدید. پیامبر گرامی (ص) فرمود: «النظافته من الایمان» یعنی اگر پاکیزگی و نظافت نباشد، کسالت و ضعف بر ما حاکم می‌شود و سلامتی فردی و عمومی به خطر می‌افتد. اگر یک مقدار انصاف داشته و توجه کنیم زمانی که در خواب نیستیم مطمئناً به این مسئله اقرار می‌کنیم. محیطی که در آن هستیم، مربوط به خودمان است و در حقیقت اینجا خانة دوم ماست. سه یا شش ماه و یا آنهایی که یک سال و دو سال در این جا هستند، این مدّت، عمر کمی نیست. مخصوصاً حالا که عمرها کوتاه است. یک قسمت از عمرتان را این جا هستید و انسان در هر جایی که مدّتی ماندگار باشد، آن محیط مربوط و متعلق به او شده و خانه‌اش محسوب می‌شود. و اگر خانه پر از زباله باشد و هر چیزی که می‌خوریم دور بیندازیم یا مثلاً ظرف‌ها نشسته و آشغال و خرده‌ریز روی زمین و همه جا پخش و پلا باشد و خانه در هم ریخته وهیچ چیز جای مشخصی نداشته باشد، مادرمان ما را از خانه بیرون می‌کند و یقیناً وضع ما را قبول نمی‌کند.
بنابراین، همان‌طوری که برادران شهادت داده‌اند و دستشان را بلند کردند انشاءالله بایستی در محیطی که هستیم و متأسفانه در مدت کوتاهی که هوا گرم می‌شود اینجا مرکز پشه و مگس خواهد شد، بهداشت را تا حد کمال رعایت نموده و نظافت آن را حفظ کنیم. البته یک سری اقداماتی هست که باید از طرف خدمات و مسئولان مربوطه صورت پذیرد. ولی کارهای زیادی که سبک، عملی و شخصی است، باید از طرف برادران اقدام شود.
یعنی این جا افراد خاصی وجود ندارند که بیایند و محیط را تمیز کنند. این جا خانه ماست و هر مسلمان هم مؤظف است خانه‌اش را نظافت کرده و آن را تمیز نگه دارد. به خصوص که در این جا در بین برادران ارتشی هستیم. البته، در زمان قدیم این طور نبود که به ایشان یاد بدهند «النظافه من الایمان» بلکه این طور بود که سرگروهبان زمانی که دستور می‌داد که ته سیگار یا چوب کبریت‌ها را جمع کنید از ترس او تمیز و جمع می‌کردند و اگر نگاه کنید خواهید دید که به آن عادت کرده‌اند، لباس‌شان و پوتین‌ها و محیط‌شان تمیز است، ولی متأسفانه ما مسلمانان که از نظر اعتقادی مدّعی هستیم که در این موارد مطالب زیادی داریم و می‌دانیم و اعتقادی هم عمل می‌کنیم و از نظر عمل باید از آنهایی که این مسائل را با چوب تعلیم آموخته‌اند متمایز باشیم، ولی متأسفانه عملاً ضعیف هستیم. باید به هیچ وجه این طور نباشد. تک ـ تک برادران باید برای خودشان نگهبان باشند و هر کاری که مربوط به نظافت می‌شود، افراد باید خودشان انجام دهند و اصلاً خوشایند نیست که هر روز ناظر این وضع باشیم و خود در میان زباله چپ و راست راه برویم واین مسائل را چندان بی‌اهمیت تلقّی کنیم که برای ما به یک عادت تبدیل شود. البته صحبت زیاد شده و باز می‌شود صحبت کرد، امّا باید انشاءالله عمل کنیم.
اهمیت کار
مطلب دوّم ـ تا چند روز یک فرصت کوتاهی هست تا نیروهایی که در مرخصی هستند، برگردند؛ یا نیروهایی که اعزام می‌شوند بیایند اینجا تا مجدداً کارهایی که مربوط به واحدهاست انجام پذیرد. در این فرصت کوتاه یک سری کارها را ما انجام داده‌ایم. از قبیل تعمیرگاه و انبارهایی که برای تدارکات ساخته‌ایم و یا درصدد ساخت آشپزخانه و اردوگاه هستیم و تمام اینها که تشخیص داده شده در جهت بهبود وضعیت لشکرمان می‌باشد و باید انجام پذیرد. بخشی از اقدامات آغاز شده، منتهی انجام این کارها مربوط است به همة ما یعنی لشکر متعلق به همة ماست، یک نفر وارث لشکر نیست، بلکه همة برادران اعم از رسمی، مشمول و بسیجی مسئول تمام امور لشکر هستند. به خصوص اموری که ضروری است و باید انجام دهیم. اصلاً شایسته نیست که ما مسلمان و زنده باشیم و شاهد این باشیم که وسایلمان به خاطر نبود یک تعمیرگاه مناسب از بین برود و یا اینکه برای وسایل تدارکات و تبلیغات انباری نباشد. و وسایل بیاید اینجا از هم پاشیده شود و یا خاک‌آلود شده و در اثر بی‌صاحبی از بین برود. یا آشپزخانه‌ای که بتواند در هر وعده غذا را تأمین کند و غذایش هم مرغوب و مطلوب باشد.
به خاطر بُعد مسافت که در حال حاضر غذا از مسافت طولانی (بستان) آورده می‌شود. و در این مدّت، غذا فاقد کیفیت و فاسد می‌شود. یا آشپزها فرصت پخت درست را ندارند، لذا لازم است آشپزخانه‌ای در این محل دایر شود. و یا برای آموزش و پیشرفت برادران باید در این جا محلی به عنوان اردوگاه وجود داشته باشد و یا اگر در خط مقدم می‌خواهیم کانالی بکنیم و... همة این امور مربوط به همه‌مان می‌شود و ما به همین جهت در این جا حضور یافته‌ایم. یعنی تمام اعمالی که موجب پیشرفت اسلام [و رسیدن به هدفمان می‌شود]، باید انجام دهیم. بنابراین، برای مثال اگر گفته شد: امروز داوطلبانه ده نفر بنّایی خواهیم کرد نباید تصوّر کنیم که آن کار بیگاری و یا اجباری است و نباید بگوئیم ما برای بنّایی نیامده‌ایم و کار دیگری داریم. یا اگر قرار شده ده نفر کانال بکنیم، نباید احساس شود که من مسئول قبضه یا فلان جا هستم، تمام کارهای موجود، مربوط به همة ما می‌شود و باید همگی آن را انجام دهیم.
زمانی که ما خودمان می‌توانیم کارگری کنیم، دیگر کارگر لازم نیست. مثلاً برای درست کردن آشپزخانه و یا محلّی برای تعمیرگاه و یا چند سنگر و دستشویی لازم نیست که چند نفر کارگر بگیرند. کار مربوط است به همة ما و برادران باید خودشان داوطلب باشند وبا صلاح دید مسئولان کارها را انجام دهند. با بازگشت برادران از مرخصی، فعالیت‌ها قطعاً شروع می‌شود و دیگر فرصتی نخواهد بود. برادران حتماً باید خودشان داوطلب باشند و در انجام این امور احساس اجبار نکنند و بی‌میل و رغبت نباشند، با اشتیاق کامل انجام دهند. مثل کار شخصی خودتان و بلکه بیش از کار شخصی بدان اهمیت دهند، چرا که همة امور مربوط به لشکر است برای اینکه در وضع همة ما بهبودی حاصل شود! بنابراین برادران بیشتر رغبت نشان دهند و در ذهنشان خطور ندهند که کارها تحمیل می‌شود. اعمال را عاشقانه انجام دهیم! خدا هم که ماشاءالله این قدرت و زور و بازو را به ما داده، باید در راهش بکار بریم، خواب و استراحت، وقت مشخص و محدود دارد. مثلاً ما که اغلب از طبقة پایین هستیم، اگر دائم در خانه بخوابیم، پدرمان از خانه بیرونمان می‌کند و می‌گوید بیا این بیل و کلنگ و یا داس و فلان وسیله را بگیر و برو کار را انجام بده. این طور هست یا نه؟ مثل این که این طور نیست. هان!! پس حتماً شما را در خانه بیشتر دوست دارند و به کار نمی‌کشند! دلیلش هم این است که کمتر در خانه می‌مانید. [به لحن طنزآمیز، برای مطایبه] اگر بیشتر مانده بودید، نمی‌گذاشتند بیکار بمانید. خدا هم قبول نمی‌کند که ما بیکار باشیم. توانی که به ما داده، مربوط به ما نیست، ما چه کاره هستیم؟! این جسم را داده تا در راهش به کار ببریم. اگر تشخیص می‌دهید که آن را به غیر از راه خدا بکار می‌برید، پس بهتر است که بکار نگیرید و بخوابید! زمانی که امورات مربوط به اسلام شد و قرار بر این شد که این جسم در راه خدا بکار گرفته شود، به هیچ وجه مانع نشوید. مثلاً پنج ساعت اضافه بخوابید تا چهار تا کار انجام نداده باشید. تمام کارهایی که در این جا انجام می‌گیرد، به منزلة عبادت است. البته خواب هم به اندازة نیاز عبادت است، ولی اضافه‌اش اسراف محسوب می‌شود و خداوند می‌فرماید: «جای مسرفین مأوای بدی است».
اهمیت نماز جماعت
مطلب سوّم ـ در رابطه با نماز جماعت می‌باشد. واقعاً شایسته ما نیست که اذان گفته شود، ولی مشاهده شود عده‌ای مشغول بازی هستند، یا در اطاقشان هستند یا در حال رفت و آمد می‌باشند؟ از پیامبر (ص) نقل شده است که می‌فرمایند: با یهود امت من رفت و آمد نکنید، یعنی قطع رابطه کنید. از پیامبر پرسیدند: یهود امّت شما کیستند؟ فرمودند: «آنهایی که اذان و اقامه را بشوند؛ ولی در نماز جماعت حاضر نشوند! برادران توجه داشته باشند حضور ما در این جا زمانی ارزش دارد که کاری به نفع اسلام انجام دهیم و آن کار هم زمانی ارزشمند است که مورد قبول خداوند باشد و نظر لطفی به این جمع داشته باشد و اگر غیر از این باشد، هیچ فایده‌ای ندارد یعنی تنها با زور و بازوی ما مسئله صدام (جنگ تحمیلی) و همچنین مسئلة ابرقدرتها حل نمی‌شود. زمانی حضور ما ارزش دارد و کارساز است که واقعاً رضایت خداوند به دست آید و رحم و [رحمت] خداوند شامل حال ما شود. در صورت عدم رضایت خدا فایده‌ای نخواهد داشت، غیر از این که لباس و پوتین پاره کنیم، غذا بخوریم کار دیگری انجام نداده‌ایم، و زمانی خداوند متعال به ما رحم می‌کند و لطف و عنایتش را شامل حال می‌گرداند که واقعاً مطیع امر خداوند منّان باشیم و دقیقاً تکالیف خداوند را انجام دهیم. زمانی خداوند عنایتش را شامل حال ما می‌گرداند که ببیند برادران نسبت به واجبات و نماز جماعت بی‌توجه و گریزان نیستند. پیامبر اکرم (ص) و ائمه (ع) نسبت به ادای این امر (نماز جماعت) این همه تأکید می‌کنند. به احادیث نگاه کنید، فرمایش پیامبر (ص) است که چقدر به نماز جماعت اهمیت قائل است. و عده‌ای که نسبت به نماز جماعت اهمیت قائل نباشند، را یهودی قلمداد می‌کند و می‌فرماید با آنها قطع رابطه کنید. شایسته نیست که واقعاً اذان گفته شود، و ما مشغول کارهای دیگری شویم. برادران دقت و توجه کنند که اگر معنویّت در کار ما باشد و در دانشگاه مقدّس حضور داشته باشیم، باید به اعمالمان دقت کنیم و یکی از این دقت‌ها هم مربوط به نماز جماعت می‌شود.
پس انشاءالله توجه بیشتری می‌کنیم و زمانی که اذان گفته شد، هر کاری که در دستتان باشد ـ به همه برادران اجازه می‌دهم احیاناً اگر مسئول واحدشان هم بگوید که نرو و این کار را انجام بده ـ کار را به زمین بگذارد و به نماز جماعت بیاید. هیچ مسئول واحدی مجاز نیست در موقع نماز کاری به شما محول کند و بگوید نمازت را نخوان و این کار را انجام بده. البته غیر از نگهبانی؛ یعنی غیر از ساعتی که نگهبانی می‌دهند. پس انشاءالله بیشتر به این مطلب توجه کنیم که خدای نکرده عدم رعایت و کم دقّتی موجب عدم رضایت خداوند نشود و در صورت عدم رضایت و توجه خدای متعال، تمام کارهای ما وقت تلف کردن خواهد بود.

والسلام علیکم و رحمه‌الله و برکاته